Sara Bomans

http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_008 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_009 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_001 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_007 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_004 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_003 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_006 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_002 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg
http://sarabomans.be/files/gimgs/th-11_005 9x9 Wout and Sara Bomans.jpg

Antoon van den Braembussche over WOUTLAND
Naar aanleiding van "9x9", een project van WOUT & SARA BOMANS

Woutland vind je in het A5 schetsboek dat Sara Bomans aan haar negenjarig broertje als verjaardagscadeau gaf en waarin hij gedurende een jaar voluit tekende en aldus een geheel eigen universum creëerde. In Woutland worden we geconfronteerd met een prachtige mengeling van organische en mechanische vormen, slangen, armen, darmen, dubbelgezichten, rondzwervende ledematen, vliegers, vliegende schotels, tentakels, gezichten, tanks, maskers enzovoort. Een wereld vol hybride wezens, her en der verspreid in een niet nader gespecificeerde ruimte. De jonge tekenaar druipt van het talent en dat heeft Sara Bomans uiteindelijk ook geïnspireerd om 9 tekeningen als model te nemen voor de voor haar typische haartekeningen. Als experiment. Als hommage aan Wout. Aan Woutland.

Haartekeningen zijn inderdaad een belangrijk facet van Sara Bomans’ beeldend werk. Op een vrijwel unieke wijze ontstaat de tekening door eerst met een kopspeld gaatjes te prikken en vervolgens mensenhaar doorheen de gaatjes te naaien. In deze techniek heeft zij een benijdenswaardig meesterschap verworven dat nauwelijks zijn weerga vindt. Niet zelden wekken deze tekeningen in hun haarscherpe precisie een aan het sublieme grenzend beeld op. Het beeld doemt op om tegelijk weer te verdwijnen. Het beeld is tegelijk doordringend en ijl, aanwezig én afwezig. En daarom is het ook altijd enigszins ongrijpbaar.

Je kan moeilijk zeggen dat de oorspronkelijke tekeningen in haartekeningen zijn omgezet of getransformeerd. Het gaat eerder om een superpositie, waarin een tussenruimte ontstaan, een spanningsveld tussen de aanstekelijke spontaneïteit van de kindertekening en de doorgedreven, geduldige, bijna monnikachtige discipline van de haartekening, een spanningsveld ook tussen vrije associatie en moeizame, geduldige mimesis. Tussen de potloodlijnen en de haren ontstaat op deze wijze een in-between, een authentieke spanning die tegelijk de onmogelijkheid van de perfecte nabootsing of overtekening laat zien. Hierdoor ontstaat juist de dubbele signatuur, de dubbele identiteit van de tekening, haar onuitputtelijk dubbelgezicht dat de toeschouwer blijvend in de ban houdt. Wat op het netvlies nazindert, is het etherische nabeeld, de onwezenlijke familiegelijkenis (!) tussen de oorspronkelijke kindertekening en haar fragiele, in stilte uitwaaierende haarschaduw.

De dubbele identiteit roept vragen op naar de signatuur en authenticiteit? Waar begint het kunstwerk? Zodra Wout tekent? Of krijgt zijn tekening pas door de ingrepen van zijn oudere zus-kunstenares het aura van een kunstwerk dat dan pas deel uitmaakt van de kunstwereld? Is het mogelijk een kindertekening als kunstwerk te doen erkennen zonder bijkomende legitimatie van de kunstenaar, de kunstcriticus, het instituut kunst? Hoe en tot op welke hoogte verandert de kunst van Sara dankzij en doorheen de symbiose met de kindertekeningen van haar jongere broer? Misschien is de verborgen verleider juist de kindertekening en toont het project voor alles de enorme potentiële werking van de kindertekening als gevonden voorwerp, objet trouvé.

Aan de dubbele identiteit werd nog een extra dimensie toegevoegd door een prachtige editie die 18 zeefdrukken bevat die ontstonden door de 9 haartekeningen langs beide zijden rechtstreeks te belichten. De ontdubbeling wordt hier als het ware nog versterkt omdat de ‘afbeeldingen’ elkaars spiegelbeeld belichamen. Tegelijkertijd wordt een spel met de nabootsing en de (latere) toevoeging gespeeld. Zo wordt in de zeefdrukken van de voorkant de haarfijne haartekening vrijwel onmerkbaar waardoor het beeld een bijna perfecte nabootsing lijkt van de oorspronkelijke kindertekening. Het beeld van de achterkant doorbreekt echter de optische illusie en confronteert ons zonneklaar met het geometrische en abstracte hand- en haargebaar van Sara. Pas in de zeefdrukken zien we hoe in het project het verlangen naar eenheid en de dubbele identiteit één en hetzelfde is.