Drawings and writings based on the miniature train track of Remco Roes’ grandfather, on pieces of a painting made during a Prett-session with Hallveig Ágústsdóttir, Remco Roes & myself.
2011 – sizes vary (12cm x 15cm / 15cm x 19,5cm) – paper, paint, charcoal, tape, pencil
There is no such thing as a wrong direction
Edith Doove over ‘Projected Life’ (2012)
Het werk van Sara Bomans is gevarieerd en kan vele gedaanten aannemen. Het samenwerken met anderen, maar ook de ‘samenwerking’ tussen disciplines of soorten kunst, behoort tot de constanten.
De ontstaansgeschiedenis van de tekeningenreeks ‘Projected Life’ is typerend voor haar manier van werken. De tekeningen zijn gemaakt op verknipte grote vellen papier waar eerst door haar, Hallveig Agustdottir en Remco Roes op gewerkt was in het kader van een van haar zogenaamde PReTT-projecten. Het papier is bewerkt met verf, houtskool, potlood en plakband en de zo ontstane structuur doet een landschap ontstaan waarin nu allerlei kleine handelingen plaatsvinden. Die zijn op hun beurt weer geïnspireerd door de miniatuurtreinbaan van Roes’ grootvader die Roes op dat moment aan het demonteren was. Tekenend met oude 2B potloodjes die eveneens afkomstig waren van deze grootvader sijpelt een verloren geschiedenis in de tekeningen en krijgen de figuurtjes, huisjes en andere attributen een tweede leven. Bomans combineert de tekeningen met Engelstalige zinnetjes, observaties die zondermeer raak en ook vaak humoristisch of absurd zijn. Een autootje dat in een willekeurige richting in het landschap staat krijgt bijvoorbeeld het bijschrift ‘There is no such thing as a wrong direction’ wat bij mij meteen het effect heeft dat ik zelf in die auto zit en terwijl ik me afvraag waar naar toe besef dat elke richting goed is. Wat dan ook weer een bredere betekenis krijgt naar ingeslagen wegen in het leven.
Dergelijke levensobservaties komen meermaals voor, zoals in ‘The day he started wondering about all the missed opportunities’ met een voor zich uitstarend mannetje in een soort van informatiehuisje. Of zoals in ‘He wanted to test whether or not the fortune cookie was right’ waarin een man met zijn auto tot aan de uiterste rand van een kademuur geparkeerd staat. Antwoorden over wat er precies gebeurt zijn er niet. Bomans creeert de soms duistere sfeer en de setting waarin de toeschouwer zelf haar of zijn eigen gedachten of conclusies kan ontwikkelen, zonder dat er een noodzakelijk verband is tussen de afzonderlijke tekeningen.