Memories of houses that I didn’t enter

Dit zijn kartonnen maquette-achtige huisjes van bescheiden afmetingen, rond de 10cm breed. Elk huisje focust op een bepaald element van een huis, alsof een huis in stukken gesneden is en er een deeltje uitgelicht word. Zoals vaak bij mijn werk bestaat ook dit uit een aantal afzonderlijke delen, een reeks waarbij elk huisje de waarde van de andere huisjes omhoog tilt.

Door telkens één element naar voren te brengen, bijvoorbeeld de schoorsteenmantel, een trap, een dakformatie, een erker,… nodig ik de kijker uit om zichzelf op die specifieke plek in een huis te projecteren. Ik ga uit van het idee dat hoe meer er te zien is, hoe slechter we kijken. Ik zoek naar een balans tussen het weglaten en tonen van details. Ik baseer me hiervoor op herinneringen van huizen die ik (al dan) niet vanbinnen zag. Tijdens wandelingen doorheen de stad fantaseer ik graag over wat er zich achter de muren kan afspelen, hoe het eruit ziet.

Er staan geen meubels in haar ‘fragmentarische’ poppenhuisjes. Het zijn verlaten plekken die denkbeeldig gevuld kunnen worden met een mogelijke geschiedenis of toekomst. De plekken kunnen geborgenheid uitstralen of juist iets beklemmends.

Voor het formaat baseer ik me intuïtief op de schaal van een mensenhart. Zo worden het huisjes die je bijna in je twee handen kan koesteren.

Deze reeks ontstond in oktober 2019 en groeit nog steeds.